UKRYTA ULICA - Konstanty Klon

     ,,Ukryta ulica’’ Konstantyna Klona, znanego również, jako Jacka Krakowskiego, to kolejna powieść z serii Super kryminał, która ukazała się nakładem wydawnictwa Pi. 

Erwin Hermes, doradca prawny fundacji ,,Curatus’’ przyjeżdża z Warszawy do Kamieńca, małego prowincjonalnego miasteczka, aby spotkać się z Amelią Sokolnicką, młodą dziewczyną, sparaliżowaną od pasa w dół. Kilka lat temu nastolatka uczestniczyła w wypadku samochodowym, w którym zginęli jej rodzice, zaś sama została niepełnosprawna. Wizyta gościa ze stolicy ma na celu pomóc Amelii przywrócić władzę w nogach, dzięki operacji we Frankfurcie, ale dziewczyna odnosi się do tego planu bardzo sceptycznie. Hermes zatrzymuje się zatem w pobliskim domu u pani Wandy i ma zamiar w najbliższym czasie przekonać Sokolnicką do zgody na zabieg. Nieoczekiwanie, gospodyni, która wynajmuje pokój Erwinowi znika. Okazuje się, że jakiś czas temu na ulicy Ukrytej miał miejsce podobny incydent. Zaintrygowany tą sprawą doradca próbuje dowiedzieć się czegoś więcej o życiu mieszkańców Kamieńca. Już wkrótce mężczyzna odkryje wiele zaskakujących tajemnic, które staną się przysłowiowym zapalnikiem do dalszych dramatycznych wydarzeń.

Jestem miłośniczką kryminałów, ale po przeczytaniu ,,Ukrytej ulicy’’ zapragnęłam raz na zawsze ,,zerwać’’ z tym gatunkiem.  Zdecydowanie liczyłam na coś więcej a dostałam jedynie przeciętną historię pozbawioną jakichkolwiek emocji. Podczas śledzenia fabuły niejednokrotnie aż ,,kipiałam’’ ze złości doszukując się napięcia, grozy, dramatu itp.  Niestety, nie znalazłam tutaj nic, co mnie by osobiście, choć w minimalnym stopniu zainteresowało. Jedynie styl narracji jest bez zarzutu, czyli lekki, prosty i swobodny, natomiast pozostałe literackie aspekty reprezentują bardzo słabiutki poziom. Kreacja psychologiczna bohaterów jest praktycznie znikoma. Nie potrafiłam wyobrazić sobie poszczególnych postaci (poza paroma wyjątkami). Nic nie wiem na temat ich wyglądu, cechach charakteru lub sposobu bycia. Dla mnie są to zwyczajne, papierowe sylwetki, o których szybko się zapomina, dlatego w niektórych sytuacjach gubiłam się w tych wszystkich rodzinnych zawiłościach mieszkańców ulicy Ukrytej. Brakowało mi również żwawych, dynamicznych dialogów oraz wartkiej, zaskakującej akcji. Może mam zbyt duże wymagania, ale porównując powyższą książkę do innych dzieł z tego gatunku uważam, że daleko jej do prawdziwej klasyki kryminału. Nie przeczę, że autor ma  potencjał i ,,idzie’’ w dobrym kierunku, ale niestety nie wykorzystał maksymalnie wszystkich swoich literackich możliwości.

Podoba mi się jedynie koncepcja fabuły, dzięki której uświadomiłam sobie, że niekiedy prawda bywa bardzo bolesna, dlatego ludzie wolą ją skrywać w najdalszych zakamarkach swojego umysłu. Na co dzień oszukują siebie i innych, ale w ostatecznym rozrachunku prędzej czy później muszą stawić czoła wszelkim jej konsekwencjom.

Czy polecam ,,Ukrytą ulicę’’? Tak, lecz na własną odpowiedzialność. Jeśli szukasz niezobowiązującej, łatwej lektury, która ma jedynie na celu ,,zabić’’ twoją nudę, to polecam. Natomiast, jeśli liczysz na ekstremalne emocje, to możesz się niemile rozczarować, więc decyzja należy do ciebie.

 CYRYSIA