TRZY SIOSTRY T.

Maciej Kowalewski, aktor, scenarzysta, pisarz, dramatopisarz i reżyser teatralny, autor m.in. „Obywatela M” czy „Poczekalni”, inspirował się artykułem sprzed kilku lat dotyczącym morderstwa trzech osób w jednym ze szczecińskich bloków. Tak powstał scenariusz sztuki, wystawianej w ciągu trzech lat na deskach warszawskiego Teatru Na Woli. Potem zaś film.

         Oto obraz trzech starszych, poczciwych sióstr Trupek: Sabinka (Ewa Szykulska), Wanda (Małgorzata Rożniatowska) i Lotka (Bogusława Schubert). Każda z nich jest jakże różną osobowością: wierna katoliczka, urzędniczka i była wykładowczyni uniwersytetu. No i jest Robercik, trzydziestopięcioletni syn Wandzi, niemowa, spędzający całe dnie w łóżku pod kołdrą. Oczywiście jest na każde „skinienie” matki oraz ciotek. Powoli każdy z widzów poznaje zwyczaje bohaterów. Chwilę grozy potęgują zachowania bohaterek oraz informacja o śmierci Anny, fryzjerki i przyjaciółki sióstr Trupek.

         Film był prezentowany w ramach 31. edycji Festiwalu Filmowego „Młodzi i Film” w Koszalinie w piątek, 14 września. Tuż po projekcji odbyło się spotkanie z reżyserem, Maciejem Kowalewskim i z aktorami: Ewą Szykulską i Rafałem Mohrem. Ekipa była wręcz bombardowana opiniami (zarówno pozytywnymi, jak i negatywnymi) oraz pytaniami o powstanie obrazu. Nie obyło się porównań do teatru telewizji.

         Mimo całej złej otoczki – tajemnicy, grozy, dramatyzmu postaw sióstr wobec Robercika, film przynosi oczekiwany rezultat. W wielu fragmentach filmu widz miał ochotę chwycić za pistolet i powystrzelać wszystkie Trupki.

         Podczas spotkania pojawiło się pytanie o nawiązanie do „Dogville” Larsa von Triera. Faktycznie – w „Trzech siostrach T.” pojawiają się dodatkowe elementy filmowo-teatralne. Ma się również wrażenie, że cała tragedia rozgrywa się nie w bloku, a... na deskach teatru. Jeżeli zaś chodzi o samego von Triera, poszedłby dalej: w filmie przewija się czerwona perspektywa kamery z boku, z sufitu, z kąta ściany, obserwująca wszystkich – podobnie było w „Królestwie” (tyle, że zielona); istne i nie przerwane zło krążące nad bohaterami.

         Mocnym punktem są kobiece, tytułowe role. I mimo, że widz domyśla się nadchodzącej tragedii, warto zaczekać do końca.

         Gorąco polecam – thriller psychologiczny z mocnymi elementami czarnej komedii w kinach od 26 października.

Adrian Warwas