RECENZJA 2

Trupia farma to miejsce, gdzie wybrani ludzie spotykają się po śmierci, aby jeszcze pomóc żywym. To ośrodek należący do Centrum Antropologii Sądowej Uniwersytetu Tennessee, gdzie antropolodzy sądowi prowadzą praktyki na ludzkich zwłokach, aby analizować procesy rozkładu i zrekonstruować sposób śmierci. Tam na polanie nie znajdzie się tablica Szanuj zieleń, jednak trzeba uważać podczas chodzenia - możesz się natknąć na prokuratora okręgowego. Martwego, gdzieś w trawie.

Simon Beckett w 2002 roku, pracując jako dziennikarz, na własne oczy zobaczył pracę w Ośrodku Badań Antropologicznych przy Uniwersytecie Tennessee, a doświadczenia nabyte w związku z pisaniem artykułu połączył z talentem literackim - i tak powstała seria powieści z antropologiem Davidem Hunterem.

W Szeptach zmarłych, podczas pobytu Huntera na Trupiej Farmie, zostają znalezione rozkładające się zwłoki w chacie. Tom Lieberman, dyrektor ośrodka, angażuje w sprawę Huntera. Zespół badawczy szybko dochodzi do wniosku, że rozwikłanie śmierci denata wcale nie będzie takie łatwe, jak i odkrycie jego tożsamości. Chata została wynajęta 5 dni wcześniej, natomiast zwłoki wyglądają już na siedmiodniowe, są przywiązane do stołu, toczone przez robactwo, którego larwy również nie wylęgłyby się w ciągu 5 dni. Rany przeczą aż tak rozległym śladom krwi, a znalezione odciski palców należą do nieżyjącego już od dawna mężczyzny...Pozostawiony portfel też ma innego właściciela. Jak się okaże, pochowane zwłoki  rzekomo zmarłego zostały podmienione o wiele wcześniej. O co chodzi w tym makabrycznym łańcuchu śmierci i do kogo on zaprowadzi? Po trupach do celu? Ktoś igra w sposób bestialski - podmienia ciała i pozostawia mylące poszlaki, które marnotrawią czas. Wcale nie pomaga zarozumiały i popisujący się behawiorysta oraz niechęć i sceptyczne podejście Amerykanów do Anglika.

Bohaterowie Simona Becketta są skupieni na ciałach ofiar i pośmiertnym rozkładzie - nie interesuje ich prywatność za życia, jak policjantów czy detektywów, ale głównie bodźce i fakty, które w istotny, fizyczny sposób mogły wpłynąć na ciało i pomóc w identyfikacji zwłok. Coś w stylu "pokaż mi swoje kości, a powiem ci, jakim jesteś człowiekiem". Beckett skrupulatnie rozkłada na cząstki pierwsze zwłoki podczas ekshumacji czy sekcji, posługując się naukowymi faktami i odwzorowując pieczołowicie pracę w prosektorium, w naturalistycznych i obrzydliwych opisach, z chłodnym dystansem i profesjonalizmem. A jednocześnie pisząc tak obrazowo, że czytelnik ma ciary na plecach i makabryczne wizje wpełzające do głowy, a wrażliwszy zareaguje potężnym zniesmaczeniem - nawet pracujący tak od lat mężczyźni nie są w stanie być kompletnie znieczuleni na to, z czym przyjdzie im obcować...

O ile najczęściej w kryminałach patolodzy, technicy badający miejsce zbrodni grają drugorzędną, jak nie dalszą rolę, tutaj są głównymi postaciami. Jednym z najważniejszych bohaterów jest śmierć z punktu widzenia nauk i to, co czyni z kruchymi, ludzkimi ciałami. W wysterylizowanych pomieszczeniach, przy zwłokach na cmentarzu, ONI zawsze zjawiają się tam po niej i pokazują, jak skomplikowaną, a jednocześnie łatwą do zlikwidowania istotą jest człowiek. Jednak nawet nad (nie)świeżym trupem nie wyzbywają się animozji, co jeszcze bardziej dodaje pożądanego napięcia i kreśli indywidualne rysy postaci. Szepty zmarłych się pochłania - jak to, oni skończyli już na dzisiaj pracę? A ty chcesz znowu tam wrócić, przyjrzeć się na pierwszy rzut oka niewidocznym śladom, szukać poszlak i rozmyślać nad mordercą, aby uporządkowywać jeszcze szybciej kolejne elementy układanki.

Z ludzkich pozostałości jak z otwartej ręki potrafią czytać postacie Becketta, czyniąc liczne i ciekawe hipotezy, nie stroniąc od długich, psychologicznych rozważań na temat osobowości mordercy i jego motywów, uważając go za patologicznego narcyza. Przecież jawnie śmieje im się w twarz, a tropiący czują się krok po kroku policzkowani. Morderca też dochodzi do głosu, co najlepsze, w 2-osobowej narracji, potęgującej jego chore zamiary i myśli, pozwalającej przywdziać jego skórę - czy jest obłąkany czynieniem zła? Ma obsesję na punkcie śmierci? Naprawdę możecie to poczuć, dla mnie był to znakomity pomysł, rzutujący osobowością mordercy wprost na czytelnika. 

Szepty zmarłych udowodniły mi, że w krążących zachwytach nad prozą Becketta jest dużo prawdy. To zupełnie inne spojrzenie na śledztwa i morderstwa niż w większości kryminałów i thrillerów mnie zafascynowało bezpośrednością, trafnością i obrzydliwą realnością analizowania zwłok. Zapewniam was, że na koniec tej makabrycznej historii, niosącej zresztą duże zaskoczenie i szybkie zwroty akcji, przy końcówce ostatniej strony...się uśmiechniecie. 

Kasia Kupczyk