POCZET DZIWÓW MIEJSKICH - Krzysztof Piskorski

O książce:

   Dziwoludy opanowały Wrocław! Uwaga na bankomatony!
   Niezależny dziennikarz Rafał Witkowski i jego przyjaciel Jan Miciński dostrzegają więcej niż inni. I dobrze wiedzą, że oprócz kotów, szczurów czy gołębi, obok nas żyje mnóstwo dziwoludów – płytników, gadających kruków, bankomatonów czy bazyliszków. Znajomość z nimi prowadzi bohaterów ku kolejnym awanturom – walczą ze złodziejami dzieł sztuki, pacyfikują Babę Jagę, a nawet przychodzi im się zmierzyć z radzieckimi podróżnikami w czasie.
   Przed Tobą piekielne spiski PRL-u i machinacje IV RP, demoniczny kot Lewiatan i pijane wrocławskie krasnoludki – słowem: „Poczet dziwów miejskich”!
   Dzięki krukowi Rraksowi, bazyliszkowi Zhmfowi, a przede wszystkim dzięki ciepłemu humorowi Krzysztofa Piskorskiego powstała książka na każdą okazję. I nie tylko dla fanów fantastyki.

   Każdy pisarz jakoś zaczynał i choć te początki zapewne nigdy do łatwych nie należały, to wielu w swoim dorobku posiada, często liczne, nagrody, wyróżnienia i nominacje. Biorąc do ręki zbiorek Piskorskiego nie miałem jeszcze pojęcia o tym, jak potoczyła się Jego kariera pisarska i dopiero później wyczytałem o nominacjach powieści tegoż autora do Zajdla i nagrody im. Żuławskiego. Jednak wspomniane początki twórczości są różne i na nominację już niekoniecznie zasługują...

   Piskorskiemu pomysłów nie brakuje, o czym świadczy tak różnorodność opisanych przygód, jak i ilość postaci (z przewagą dziwoludów)  na wszystkich trzech planach. Wśród tych pomysłów, na szczególną uwagę zasługują opowiadania „Na wczoraj”- traktujące o pewnym niecodziennym sposobie dostarczania listów przez Pocztę Polską (szkoda, że taka opcja nie występuje w realu); „Prosty włam” odkrywający tajemnicę lotów kosmicznych; oraz „Szerokie tory” opowiadające o wykorzystaniu skoków w czasie w pewnym nie do końca typowym przestępstwie. Autor skonstruował w tych przypadkach naprawdę ciekawe intrygi i aż chciało by się, żeby owe opowiadania były dłuższe.

   Z pozostałymi tekstami tak słodko nie jest – są raczej średnie, a trafiają się i słabe. Ich największym minusem jest język, jakiś taki suchy i odbierający opowiadaniom barwy. Opisy są mało plastyczne, a przedstawione światy niedopowiedziane. W zasadzie, gdyby popracować nad warstwą językową i wydłużyć cały zbiór o kilkadziesiąt stron, to nawet teksty słabe fabularnie podskoczyły by do dobrej jakości.

   To, co poza oryginalnością, ratuje ten zbiór opowiadań to humor. Opowiadania wręcz nim ociekają i choć miejscami może wydawać się niewybredny, zawsze jest dostosowany do sytuacji, a zatem owo zbliżanie się do granicy dobrego smaku jest w pewien sposób uzasadnione, nawet jeśli dotyczy byłego (ś.p.) prezydenta IV RP...

   „Poczet dziwów miejskich” z pewnością do wybitnych nie należy, ale nie można też powiedzieć, że to zła książka. Nie brak jej niczego, ale tego co jest powinno być więcej. Zbiór opowiadań Piskorskiego to po prostu ciekawa czytanka i na pewno umili podróż pociągiem, czy też odwróci uwagę od krzyków dobiegających z gabinetu dentystycznego – ot dziesięć nieco ponadprzeciętnych ‘opek’, które nie pozwolą się totalnie zanudzić.

Marek Syndyka