Na pewno każdy z Was miał już kontakt z powieścią, lub cyklem fantasy, w których głównymi bohaterami są anioły, a motywem przewodnim ich walka ze złem. Utarły się już pewne standardy, które dotyczą między innymi hierarchii, wyglądu, czy też miejsca, jakie zamieszkują owe niebiańskie stworzenia i raczej rzadko ktoś od nich odstępuje. Właśnie takim masowym odstąpieniem od schematów angel fantasy zaskoczył mnie pierwszy tom włoskiej sagi „Unika”, noszący tytuł „Płomień Życia”. Już sama Sefira bardziej przypomina baśniową krainę niż niebo/raj, jakie znamy ze wspominanych utartych schematów. Owszem, zdarzają się aniołowie przypominający te z fresków i obrazów zdobiących kościoły, ale wyglądają tak tylko dlatego, że sami chcą! Posiadają bowiem moc metamorfozy i dzięki temu żyją – długowieczni, choć śmiertelni(!!!) –  pod postaciami przeróżnych stworzeń, od sarny, przez gnoma, po przecudne istoty wykreowane przez ich wyobraźnię, jak np. przywódca najwyżej stojących Aniołów Przewodników – smok Yesod . Podobnych rewelacji czyniących świat wykreowany przez Allibis żywym, świeżym i kolorowym nie zabraknie do samego końca. Jednak realia w jakich toczy się akcja to nie wszystko...

   ...jest jeszcze język, jakim spisana jest cała historia i mam na myśli zarówno dialogi, jak i opisy. Całość tekstu w niektórych momentach czyta się wręcz jak poemat, ułożony przez szlachcica kilka wieków temu. Z jednej strony taki zabieg czyni powieść oryginalną i podnosi jej estetykę, z drugiej nieco utrudnia odbiór i odbiera jej realizm. Wkrada się też parę błędów w postaci źle dobranych, a nawet – przy całości tekstu – prostacko brzmiących słów, np. zamiast wymierzenia kopnięcia pojawia się danie kopniaka. Być może wydaje się to banałem, ale przy całości bardzo rzuca się w oczy.

smok Yesod

   Druga rzecz, jaka mi nie do końca podchodzi to naciąganie decyzji bohaterów i tego, jak ma się toczyć fabuła do zamysłu autora (autorki?) kryjącego się pod pseudonimem E. J. Allibis. W części opisywanych sytuacji realizm razem z wiarygodnością padają niestety na twarz i nie bardzo chcą się podnieść. Na szczęście nie dzieje się to zbyt często.

   Krótko podsumowując, całość pierwszego tomu sagi „Unika” trzyma wyrównany poziom i jest lekturą oryginalną, potrafiącą zaciekawić i utrzymać w tym stanie do ostatniej strony. Warto także wspomnieć, że choć zawiera parę mniej, lub bardziej drastycznych momentów, sposób w jaki jest napisany sprawia iż nadaje się również dla młodszych czytelników, powiedzmy, że w wieku 12+.

 Marek Syndyka