HOBBIT: NIEZWYKŁA PODRÓŻ

Będąc ogromną fanką Jacksonowego Władcy Pierścieni, nie mogłam oprzeć się pokusie wybrania się do kina na przedpremierowy pokaz kolejnego dzieła opowiadającego historię ze Świata Śródziemia. Historią tą jest Hobbit: The Unexpected Journey w reżyserii wyżej wymienionego. Zanim to jednak nastąpiło udało mi się dorwać w ręce Tolkienowekiego Hobbita, i przyznaję, że opowieść o niziołku, który wyruszył na poszukiwanie przygód z bandą prześmiesznych ale i odważnych krasnoludów oraz jednym, dziwacznym ale niezastąpionym czarodziejem Gandalfem, urzekła mnie bez reszty. Wróćmy jednak do ekranowej adaptacji tego wielkiego literackiego dzieła.

Młody Bilbo Baggins mieszka sobie w Shire, pyka swoją fajkę, nie omija kolacji i cieszy się zaciszem swego domostwa. Jego spokój zostaje jednak zakłócony pojawieniem się Szarego Czarodzieja, który z kolei zwiastuje pojawienie się w Bag End trzynastu krasnoludów, na czele z krasnoludzkim władcą Thorinem II Dębowa Tarcza. Tak zaczyna się ta niespodziewana przygoda, podczas której widzowie dowiedzą się wiele o historii krasnoludów oraz samego Śródziemia.

Na wstępie powinnam się przyznać, że seans wyświetlano w technice 3D, niestety nie jestem zbyt trafnym odbiorcą tegoż, gdyż natura nie obdarzyła mnie zdolnością widzenia trójwymiarowego, oferowanego przez współczesne kino (tak, proszę się nie śmiać i nie dziwić, mam na to papiery od lekarza. Cóż nie można mieć wszystkiego). Mniejsza jednak o technologię jaka została użyta, gdyż nigdy nie byłam jej fanką. Skupmy się natomiast na całokształcie.

Fabuła, jaką znacie z papierowej wersji Hobbita, została ozdobiona kilkoma historiami znanymi z Niedokończonych opowieści i prawdopodobnie kilkoma zdarzeniami, które wcale nie miały miejsca w oryginale. Twórca scenariusza sięgnął więc pamięcią całe lata wstecz i tak oto Hobbit: Unexpected Journey, wprowadza wiele nowych wątków. Dlatego też nie ma się co dziwić, że historia Bilbo Bagginsa została podzielona na trzy części, z czego pierwsza trwa prawie 3 godziny (swoją drogą jestem ciekawa, czy zostanie puszczona w obieg wersja reżyserska…). Miłośnicy ścisłego trzymania się ram oryginalnej historii pewnie będą się burzyć, ale reszta, która uwielbia być zaskakiwana powinna dać się całkowicie porwać przedstawionej opowieści.

Film urzeka przepięknymi zdjęciami. Scenerie w jakich kręcono Hobbita zapierają dech w piersiach. Jest to jedna z nielicznych produkcji tegorocznych nakręcona z takim rozmachem. Kolejnym atutem filmu są efekty specjalne, które zostały wprowadzone zgrabnie i płynnie. Co oznacza, ni mniej ni więcej, że primo nie rażą w oczy, secundo nie wyglądają sztucznie. Pod tym względem ta produkcja bije na głowę Władcę Pierścieni. Nie jest to oczywiście wina ekipy pracującej nad filmem ale technologii, która z roku na rok się zmienia. Ujęcia przedstawiające sceny walk są przepięknie zmontowane. Rzadko, który film może pochwalić się taką dynamiką. Następują też przepiękne momenty wyciszenia. Na ogromną uwagę zasługuje scena ukazania Galadrieli w pełnej krasie. Doskonale wykorzystano też postać Golluma.

Pewnym smaczkiem dla miłośników Trylogii będą pewne powtórzenia tak w fonii jak i w wizji. Choć nie twierdzę, że każdy musi je wychwycić.

A skoro mowa o fonii, to chyba nikt nie spodziewał się, że Hobbit zostanie okraszony  kiepską muzyką prawda? To bardzo dobrze, gdyż pieśni i melodie jakie pojawiają się w tym filmie doskonale oddają treści ukazane na ekranie, co więcej towarzyszą postaciom praktycznie podczas całej podróży i stanowią integralną część obrazu.

Ci, którzy twierdzili, że krasnoludy są „za ładne” (np. w porównaniu z Gimlim) będą jeszcze bardziej zaskoczeni, gdyż są także wyższe (od wyżej wymienionego). Mój towarzysz po premierze stwierdził, że to prawdopodobnie wynik zmiany perspektywy. Całą historię opowiada Bilbo, tak więc wychodzi na to, że tak jak Bilbo zapamiętał, tak nam to ukazał i mi to wyjaśnienie odpowiada. Natomiast jeśli chodzi o grę aktorską i postaci, to nie można się przyczepić. Wyważona dawka przygody, humoru i napięcia daje doskonałe dzieło filmowe. Ba! Zaryzykuję stwierdzeniem, że to najlepszy film hollywoodzki jaki ukazał się w roku 2012.

Jest to premiera długo wyczekiwana, ale z całą pewnością mogę stwierdzić, że jest tego warta. Dlatego też ci, którzy jeszcze się wahają powinni porzucić wątpliwości i wyruszyć w podróż, może bardziej spodziewaną, ale za to oszałamiającą.

Ocena: 7/6

Fuzja