KONKURS HALLOWEEN 2011

nadesłane opowiadania

opowiadanie bez korekty

CZEŚĆ TATO...

     Miałam marzenia i spokojne sny, nadzieję, że moje życie będzie lepsze.

 Miałam, a on mi je zabrał i regularnie sprawdzał czy ich nie odzyskałam...

     Dziś znowu mi to zrobił. Jak co sobotę, kiedy mama była w pracy. Jakby ustawił cholerne przypomnienie w komórce.

"Tatuś zaczyna weekend"-usłyszałam kiedy wchodził do pokoju...

                                                                                                                                                        12.XII.09r.

     Stecki jak każdego dnia z pracy wrócił pijany. Nie zrobił awantury, nie miał komu. Żona zmarła przed dwoma miesiącami, pasierbica powiesiła się miesiąc wcześniej. Został sam. Nieprzytomnym wzrokiem spojrzał na lodówkę, zastanawiając się, czy jest w niej piwo, czy może już wszystko wypił. Podszedłszy do niej, popatrzył na kalendarz wiszący tuż obok - Piątek, dziewiętnasty marca.- nie bez trudu odcyfrował datę i oczy mu się rozszerzyły - O kurwa! Żanetko, wszystkiego najlepszego z okazji piętnastych urodzin! Szkoda tylko, że nie żyjesz. Tatuś zrobił by Ci jutro prezencik, oj zrobił by... - Wyjął z lodówki czteropak i poszedł do pokoju oglądać tv. Mecz zaczynał się dopiero za pół godziny. Otworzył pierwsze piwo i przerzucając z kanału na kanał szukał pornosów, jedynej rzeczy, która potrafiła umilić mu czekanie na mecze. Pociągnął kilka porządnych łyków, świat powoli zaczynał wirować mu przed oczami i czuł, że jest coraz bardziej senny, a może mu się tylko wydawało, może już spał...

     -Tatusiu, tatusiu obudź się! Dziś są moje urodziny, chyba nie zapomniałeś?

     -Co, coo...-powoli otworzył oczy, leżał na łóżku- Skąd Ty... Jak, przecież...

     -Tato, nie denerwuj się. Przecież chciałeś mi dać ten prezent, prawda?

     Nie wiedział co ma powiedzieć, ani co zrobić. Mógł tylko patrzeć. Jego pasierbica siedziała na Nim   okrakiem, powoli kołysząc biodrami. Była naga. Czuł, że w Niej jest, patrzył na młode jędrne piersi i chciał ich dotknąć.

     -Podoba mi się ten prezent tato, rozpakuję go powoli, bardzo powoli...

     Obudził się w środku nocy, nawet nie bardzo przestraszony. Dla Niego ten sen był nawet przyjemny. Do czasu. Telewizor wciąż działał, choć emisja programu dobiegła końca. Już chciał go wyłączyć, kiedy zobaczył, że na stoliku przed odbiornikiem coś leży. Wziął przedmiot do ręki i nie mógł uwierzyć własnym oczom- Przecież to spaliłem, to nie ma prawa tu być! Nie ma... -w ręku trzymał pamiętnik pasierbicy, ten sam, który spalił niszcząc tym samym dowody własnego okrucieństwa. Pamiętał ostatni wpis...

    Zrobiłam test, wynik mnie przeraził. Boże, co ja teraz zrobię...

Jeżeli on się dowie, że jestem  w ciąży... On mnie przecież zabije...

                                                                                                                                  17.XII.09r.

     Pamiętał też, co mówili na komendzie. Nie mieli nic, ani listu pożegnalnego, ani pamiętnika.

Sąd , na podstawie sekcji, która wykazała iż zmarła była w siódmym tygodniu ciąży, uznał, że powodem samobójstwa była niechciana ciąża i umorzył sprawę. Po części sąd miał rację...

     Tej nocy nawet alkohol nie przyniósł upragnionego snu. Stecki leżał półprzytomny na łóżku i zastanawiał się nad kolejnym piwem. Już miał wstać i pójść po nie do lodówki, kiedy usłyszał płacz,- Dziecko?- pytanie przeleciało mu przez myśl. Kiedy płacz się powtórzył Stecki zrozumiał, że ten dźwięk dochodzi sprzed domu, że to coś płacze pod Jego oknem. Wstał i podszedł do niego, było otwarte...

     -Cześć tato. Chciałam Ci Go pokazać, to przecież Twój syn.- przed domem stała Żaneta, była prawie naga. Na rękach trzymała pokaźnych rozmiarów zawiniątko, jednak nie było widać ani twarzy, ani rączek dziecka. Dało się za to słyszeć płacz, dochodził zewsząd i znikąd jednocześnie.

     -To niemożliwe, to niemożliwe! On nie jest mój! Wynoś się! Ty nie żyjesz...

     ...Ty nie żyjesz, Ty nie żyjesz! Ty...- obudził się zlany potem, z krzykiem, który uwiązł mu w gardle.

Wstał i na drżących nogach poszedł do kuchni, w lodówce stało lekarstwo na wszystko.

Spojrzał na kalendarz, był trzydziesty pierwszy lipca,- Siódmy tydzień - coś podpowiadało mu w głowie,

-Siódmy tydzień, siódmy...- Nogi mu się ugięły. Już wiedział, czemu przyszła właśnie dziś...

     Stecki siedział w fotelu przed telewizorem, w Halloween zawsze było dużo filmów do wyboru. On oglądał wszystko jak leci, byle by tylko nie usnąć. Bał się swoich snów, tego jak dokładnie je pamięta.

Demoniczne niemowlęta, które spełzają wokół niego, wykrzywiające usta w szyderczym uśmiechu identycznym u wszystkich. Ich główki przekręcające się tak bardzo, że w nienaturalnie długich szyjach coś chrupało. Wydawały dziwne pomruki, kiedy o tym myślał zdawało mu się, że słyszy je nawet teraz...

    -O Boże...- jęknął- Proszę, nie!-zdał sobie sprawę z tego, że pomruki ze snów słyszy tu i teraz. Że dochodzą z kuchni i z przedpokoju. Że coś właśnie stanęło za fotelem, na którym siedzi.

Sparaliżowany strachem modlił się do Boga, w którego nigdy nie wierzył.

     Drgnął, gdy coś musnęło jego dłoń.

Przy fotelu stało stworzenie przypominające niemowlę, jego zdeformowane ciało kołysało się lekko na boki. Inne podobne jemu stwory powoli wypełniały cały pokój, raczkując bez celu odbijały się od siebie nawzajem. Tylko to jedno stało i patrzyło.-Tato!-wycharczało nieludzkim głosem, z ust ciekła mu piana.-Tato, tato tato...-bełkot pozostałych istot zlewał się w jego głowie w jeden przerażający jęk.

     -Tak tato, czekamy na Ciebie! Ja i Twój synek, którego począłeś rok temu. Za długo już na Ciebie czekamy!-naga człekokształtna istota wyłaniała się z cienia sunąc wprost na Steckiego, pchana jakąś niewidzialną siłą. Z pomiędzy nienaturalnie rozstawionych nóg wystawała ręka, która próbowała się czegoś chwycić. Łono szkarady powoli wypluwało z siebie stworzenie, które nie przypominało niczego co żyje na świecie. Płód wisiał głową w dół, do połowy pozostając w ciele matki.

     Stecki poczuł tylko jak pętla zaciska mu się wokół szyi i coś go ciągnie. To stwór, którego sam stworzył, powoli wybierał linę ciągnąc go do siebie. Truchła niemowląt przywarły do Steckiego, zbite ciasno jedno przy drugim napierały, jakby pomagały jego demonicznemu dziecku.

    -Chodź do Nas tato!-ryczał płód wbijając szpony w jego szyję. Czaszka ustąpiła pod naporem ostrych kłów. Stecki nie krzyczał, nie wyrywał się, na wszystko było już za późno.

To co kiedyś było Żanetą, stało i spokojnie patrzyło jak płód wciąga w nią,

 jej niegdysiejszego oprawcę.

    -Nie smuć się tato, -powiedziała- przecież zawsze lubiłeś tam być...

Marek Syndyka