Przyznaję absolutnie szczerze, że to najlepszy kryminał i thriller medyczny, jaki kiedykolwiek czytałem. No, dobra… w ostatnich miesiącach. Dziwnie to brzmi w mych ustach, bo co chwila zachwycam się jakąś książką, ale tak się dziwacznie składa, że trafiam na same olśniewające publikacje.

Aż mnie w dołku ściska, że z tą Panią nie zapoznałem się już dawno. W sensie literackim rzecz jasna. W jej języku, sposobie pisania i obrazowania można się zadurzyć bez pamięci, utonąć, zachłysnąć się…. W dodatku wydała wcześniej kilkanaście (jak nie więcej, bo ciężko mi się w tym połapać) innych powieści. Chyba już wiem, co będę robił w najbliższych tygodniach, kiedy już uporam się ze stosem książek zalegającym półki.

Milcząca dziewczyna autorstwa Tess Gerritsen, jest dokładnie tym, czego powinien oczekiwać nie tyle fan, co wielbiciel gatunku. Jest mocna jak spirytus Jakuba Wędrowycza , wciągająca niczym ruchome piaski, ostra jak chilli i zabójcza niczym japońska katana. Z resztą, do katany przejdziemy.

Rzecz dzieje się Chinatown. Ktoś, nie wiadomo kto, w brutalny sposób morduje kilka osób. Nikt nic nie widział, nikt nic nie słyszał, ale w okolicy powtarza się, że ma to związek ze sprawą sprzed kilkunastu lat. Ta zaś, okaże się o wiele bardziej skomplikowana niż czytelnik i bohaterowie powieści oczekują.

Nie wiem, co robiłem przez ostatnie miesiące taplając się w fantastyce. Albo kryminały są mi na tyle mało znane, że ten wgniata mnie w fotel albo faktycznie jest tak dobry, a ja mam zwyczajnie szczęście. Gerritsen powala na kolana. Jest fenomenalna i mam nadzieję, że gdy sięgnę po wcześniejsze i przyszłe publikacje, też zatracę się na kilka godzin w tej pasjonującej lekturze.

Znów jednak muszę powiedzieć, że to w gruncie rzeczy nic nowego(!). Kolejny raz spotykamy te same postaci (bo to cykl). Detektyw Jane Rizzoli i patolog Maura Isles  znów rozwiązują tajemniczą sprawę.  I po raz kolejny mrozi ona krew żyłach.

Faktycznie kilku scen można się przerazić. Język Gerritsen jest bowiem ostry jak żyletka, a fabuła wycięta niezwykle precyzyjnie. Zwalnia i przyspiesza w zależności od sytuacji. Ale nie pozwala się oderwać. Mimo, że jest nieco przewidywalna i gra utartymi schematami, nie traci oddechu i pędzi na złamania karku. Nie ma tu absolutnie waty słownej. Jest tylko akcja. Minimum treści, maksimum przekazu.

Postaci, znane już miłośnikom gatunku, wykreowane są z ogromną starannością. Ich dialogi i zachowania są bardzo naturalne. Tak jak sytuacje, w których się znajdują. Jasne, że „przygody”, o jakich czytamy na kartach powieści są fikcją i 99% policjantów nigdy nie miała, ani nie będzie mieć podobnych. Choć z drugiej strony, opisane jest to tak realistycznie, że można się pogubić. A wyobraźnia pulsuje, kreując wizje z naszym udziałem. Wszak każdy chce być bohaterem.

Czy to powiew świeżości? W pewnym sensie tak, w innym nie. Na pewno nie jest to lektura, która wytyczy nowe szlaki literackie. Prezentuje klasyczny schemat (no prawie) gatunku. To jednak rasowy kryminał z najwyższej półki, który mnie osobiście zachwycił. Lektura wciąga bardzo mocno. To jedna z tych książek, które czytamy do późnych godzin nocnych i wstajemy wcześniej rano, by dalej śledzić treść jej kart.

Milcząca dziewczyna to powieść godna polecenia i zapamiętania.

Ocena – 9/10

Krzysztof ‘Mormegil’ Chmielewski